نهاد میانجیگری کیفری

میانجی گری کیفری به عنوان مفهومی ناب از مفاهیم و نهادهای عدالت ترمیمی ، حاصل تحول نگرشها و دیدگاههای عمومی حقوقدانان و جرم شناسان و مقامات دستگاه عدالت کیفری از عدالت کیفری سرکوبگر و سزاده و عدالت اصلاح و تربیت به سوی عدالت پویای ترمیمی و ترمیم می باشد که در مقایسه با دیدگاههای سنتی و مرسوم عدالت کیفری دیدگاهی کارآمدتر و انسانی تر را از عدالت کیفری را دنبال می کند. میانجیگری کیفری فرآیندی است که بزه دیده و بزهکار و درصورت لزوم اشخاص دیگر جامعه را که از جرم متاثر شده اند و یا نفع و ضرری در مقابله با جرم دارند، قادر می سازد که در صورت تمایل به طور فعال طی گفتگوهای متقابل با مساعدت و حضور یک شخص ثالث بی طرف(میانجی گر) به حل و فصل مسایل برخاسته از حادثه مجرمانه بپردازند. میانجیگری کیفری که اولین بار به طور رسمی در اوایل دهه هفتاد قرن بیستم در کانادا و آمریکا تجربه شد هم اکنون در کشورهای مختلف گسترش قابل توجهی داشته است. اساس نظری میانجیگری کیفری را دیدگاههای بزه دیده شناسی نوین و دیدگاههای مبتنی بر عدالت ترمیمی و نظریه انصاف و نظریه روایتگری تشکیل می دهد. میانجیگری کیفری طی این مبانی فکری اهداف متعددی در قبال ارکان عدالت کیفری یعنی بزه دیده و بزهکار و اعضای جامعه و دستگاه عدالت کیفری دنبال می کند و در قبال هر یک ازاین ارکان به اصول کلی مانند اصل اختیاری بودن، بی طرفی، استقلال، محرمانه بودن فرآیند میانجیگری اتکا می نماید و در طی یک فرایند خلاق و کارآمد دیدگاهها و منافع بزه دیده و بزهکار ونهادهای جامعه ونیازهای آنها را به همدیگر نزدیک می نماید. فرایند میانجیگری کیفری در مرسوم ترین شکل آن چهار مرحله را شامل می شود. این مراحل شامل مرحله اخذ و ارجاع پرونده ، مرحله آمادگی برای میانجیگری، مرحله گفتگوهای میانجیگری و مرحله اقدامات پس از میانجیگری را شامل می شود که هر کدام از این مراحل دارای قواعد و اصول مختص به خود می باشند.